Verslag jeugdkamp dag 1

HVC’10 Jeugdkamp 2017 dag 1

 

Zondagmiddag 14 mei, het is 14.31 uur. De naam is Dirk Kuyt. Het vervolg kent u. Dirk, onze Dirk, zorgt er voor dat ik voor het eerst in 18 jaar weer als kampioen mee mag op voetbalkamp. De vorige keer was ik dus pas 10 jaar.

Voor de hedendaagse Feyenoorders van 10 jaar zal het niet zo bijzonder voelen, zeker niet omdat ze nog vaak als kampioen mee zullen kunnen. Volgend jaar weer. Maar het maakt dit jeugdkamp voor ons toch wel extra bijzonder. Niet iedere keer aan anderen moeten uitleggen waarom je ondanks alles toch dat Feyenoord-shirt weer aantrekt. Dat begrijpt alleen een Feyenoorder. Dit jaar zie je een stuk minder Ajax-shirts dan voorgaande jaren. Dat is ook niet anders dan verwacht. En wel erg lekker hoor.

Maar goed, ik zou een heel boek kunnen schrijven over dit onderwerp, dat zal ik maar niet doen. Ik zit hier in mijn Daffy Duck-trui om u te vertellen over het jeugdkamp van onze prachtige vereniging HVC’10. En daar gaan we maar mee beginnen, voordat ik boze telefoontjes krijg met de vraag waar nou potjandrie dat verslag blijft. Dag 1.

Het is nu een aantal minuten geleden dat de maandag voorbij is, een dag die de boeken in gaat als fantastisch. 81 kinderen verzamelden zich vanochtend op de Rondgang, 80 jeugdleden en Steef. Daarnaast waren nog 10 kampleiders aanwezig, hoewel Peet al vroeg in de ochtend in Eersel was aangekomen om al wat voedselvoorbereidingen te doen. We hebben dit jaar een nieuwe stagiair mee, Robin Hill. Hij heeft jarenlange kampervaring als deelnemer, nu mag hij laten zien dat hij ook het vak kampleider beheerst. De stage van Jesse Reurink is verlengd met een jaar, hopen dat hij nu dan eindelijk wel die felbegeerde stap naar kampleider kan maken. Dan zal hij wel wat meer moeten doen dan vandaag. Robin heeft vandaag in 1 minuut al meer gedaan dan Jesse in al zijn dagen als stagiair. Dat zijn er nu 6 en dat aantal loopt alleen maar op.

Om 10 uur vertrokken twee bussen richting Eersel, waar we om 12 uur aankwamen. Er volgt dan altijd een uur van spullen pakken, kamers indelen en bed opmaken. Dat laatste gebeurt meer niet dan wel, want slapen doen we toch niet joh. We zitten dit jaar in twee gebouwen, die natuurlijk wel naast elkaar liggen. Ook beschikken we over twee voetbalvelden, twee pingpongtafels, een basketbalnet en genoeg plek voor een kampvuur. De kamphuizen liggen tegen het bos aan, dat is natuurlijk ideaal.

Tegen de tijd dat alle kinderen hun plekje hadden gevonden, was het tijd voor de eerste activiteit. Tradities zijn er om in stand te houden, dus werd er een voetbaltoernooi gespeeld. Op deze manier kun je het nog een voetbalkamp noemen, want verder zit er weinig voetbal in de activiteiten. En dat is maar goed ook, want de tijd werd op de velden vaak stilgezet omdat er weer een bal over de bosjes was geschoten. Er wordt weleens gesproken over talent binnen onze club, maar blijkbaar zijn deze jongens in Hoek van Holland achtergebleven. Het is een wonder dat we alle ballen nog hebben. De jongens en meisjes zullen het wel gewend zijn om ballen in de bosjes te zoeken, ervaring noemen we dat.

Helaas hebben we een blessuregeval bij Kjeld, die al ruim voor kamp is opgelopen. Bewonderingswaardig is zijn positivisme, klagen doet hij niet. Met voetballen kon hij niet meedoen, maar ook de dropping ging aan zijn neus voorbij. In plaats van te miepen, zoekt hij contact met andere kinderen die niet aan de dropping meedoen. Niet klagen. Daar kunnen wij nog wat van leren, of bedoel ik vooral mezelf. Welja, diep respect dat Kjeld gewoon meegaat. Dat doet hij voor de sfeer, zoals hij dat zo mooi omschrijft.

Na het voetballen kregen de kids de vrijheid om zelf te bepalen wat ze binnen de kampmuren gingen doen. Er werd gevoetbald, gebasketbald, gekaart of men ging chillen in de kamer. Om 6 uur stond het eten alweer klaar, Peet en Gerard hadden spaghetti en macaroni gemaakt. Gerard from the East is trouwens nieuw, maar voor een ieder wel bekend. Die kan je er wel bij hebben.

Na het eten kregen de teams de kaartjes voor de bonte avond. Ze krijgen een openingszin, een thema en een persoon. Aan de hand van deze kaartjes moeten de teams een act bedenken voor de bonte avond. Youri vd Bos ging meteen fanatiek aan de slag met zijn team, hij had fantastische ideeën. Hij ratelde maar door, totdat Rico Sterrenberg hem even onderbrak. ‘ Zeg Youri, het klinkt allemaal super gaaf, maar ik denk dat iedereen je pas serieus neemt als je al die spaghetti van je gezicht veegt.’ Droog ventje, fantastisch.

Met een volle buik werd er rond half 8 begonnen met een nieuw spel, het letterspel. Ik zal het kort proberen uit te leggen, maar Michael had er tijdens de uitleg aan de kinderen een half uur voor nodig. Het komt erop neer dat in de zaal allemaal letters op de grond liggen. De teams moeten letters verzamelen en daar een woord mee maken. Dat woord levert geld op. Met dat geld kunnen de teams rebussen kopen en die moeten ze dan oplossen. Uiteindelijk moesten er 40 rebussen worden opgelost en al deze 40 woorden vormden een zin. Maar niet iedere rebus was even duur, er waren enorme prijsverschillen. Tijdens het spel konden de teams hun geld ook bij de roulette inzetten, om zo meer geld te verdienen. Dat gebeurde natuurlijk niet, maar twee keer werd er geld gewonnen. Ook kwamen er tijdens het spel aanbiedingen of prijsverhogingen voorbij. En dan blijkt toch wel dat dit weer een kamp wordt van fantastische opmerkingen. Ik licht er 1 uit:

Er kwam tijdens het spel een prijsverhoging, alle rebussen met een oneven nummer werden 10 euro duurder. Niet aantrekkelijk om te kopen natuurlijk. U voelt hem waarschijnlijk al aankomen, de eerste de beste die binnenstormt wil nummer 1 kopen, het is Kayleigh vd Bogt. Er wordt netjes verteld dat dit een oneven nummer is en dat oneven nummers nu duurder zijn. Ooh, dat wist ik niet, doe dan maar nummer 9. Tja.

Het letterspel bleek een schot in de roos, wat een fantastisch spel. Michael heeft dan wel een uitleg van anderhalve dag nodig, maar dan heb je ook wat. Dat kan hij op zich wel.

Het werd steeds donkerder, terwijl de kampleiding met een aantal kampgangers een basketbalspel aan het spelen was. Peet zal het waarderen dat er gemeld wordt dat hij van ondergetekende vaak heeft verloren met dit spel. De ballen vlogen om mijn oren, want uit frustratie wil er nog weleens een bal van zijn voet vertrekken richting hoofd van uw verslaggever. Ach, het hoort er bij. Ik zou mijn bal mee naar huis nemen uit boosheid, ieder reageert op zijn manier. Uiteindelijk werd het te donker, tijd voor een kampvuur en een dropping dus.

Het kampvuur is voor de F, E, D en C. Of zoals ik van Steef Gaspers moet zeggen, JO9, JO11, JO13 en JO15. De A en B, JO17 en JO19 ja, werden gedropt. Een kleine miscommunicatie van de leiding zorgde voor wat verwarring, want de C dacht ook gedropt te worden. Zij zullen tot volgend jaar moeten wachten, als ze ook B zijn. Jongens Onder 17 dus. ‘Ja maar ik ben toch onder de 17, dan mag ik toch mee’. Nee, zo werkt het natuurlijk niet.

Terwijl het kampvuur nog lekker brandt, wachten wij op de gedropte pubers. Dat zal vast nog wel even duren. Of we dit jaar weer een bummer van de dag hebben, weet ik nog niet. Als je zelf in aanmerking komt voor deze award, maar dit ook regelt, kun je daar wellicht onder uit. Hierover morgen vast meer. Volgens veel kinderen verdien ik hem. En stiekem ook wel terecht.

 

Voor foto’s van het jeugdkamp kunt u terecht op Facebook, HVC’10 Jeugdkamp.

 

Gr Snip