Overlijden van Henk Sterrenberg

Afgelopen vrijdag bereikte ons het bericht dat Henk Sterrenberg, op 80-jarige leeftijd, is overleden.

Henk, voor vele van ons een gezicht wat onlosmakelijk met HVC’10 is verbonden, vormde jarenlang één van de vaste krachten achter HVC’10.

Hij was dagelijks op onze club, dronk er zijn bakkie koffie en ging dan aan de slag.

Naast alle andere dingen die hij in de tijd heeft gedaan, zal hij voor altijd verbonden zijn aan zijn veld: het hoofdveld van onze vereniging.

Dit veld, wat volgens vele het beste veld van het Westland en omstreken is, was zijn lust en zijn leven.

Wij wensen zijn nabestaanden en vrienden heel veel sterkte met dit verlies.

Henk, we zullen je missen!

Het bestuur van HVC’10

Cees van der Pol heeft, op verzoek van het bestuur, een in memoriam geschreven:

IN MEMORIAM: HENK STERRENBERG
Door: Cees van der Pol

Niet alleen in Hoek van Holland maar ook op verreweg de meeste Westlandse voetbalvelden was Henk Sterrenberg een begrip. Wie iets met voetbal te maken heeft gehad, kent de ruwe bolster uit De Hoek. Afgelopen vrijdag overleed hij, tachtig jaar oud, als gevolg van een ernstige en niet meer te overwinnen ziekte.

Henk de voetballer
Henk Sterrenberg was vv Hoek van Holland, Hoekse Boys en HVC’10 in één persoon. Ikzelf leerde hem als speler kennen, toen ik in 1973 naar Hoek van Holland kwam. Ik was linksbuiten en hij stond achter me opgesteld als linksback. Ik was blij dat ik hem nooit als tegenstander heb gehad. En ook op de training koos ik liever zijn team bij het afsluitende partijtje. Anders kon je nog wel eens pijnlijke schenen oplopen. Henk was recht voor zijn raap en bij sommige trainers kondigde hij al aan dat ze ‘voor de kerst weg waren’. Een enkele keer kreeg hij ook gelijk.

Henk als scheids- en grensrechter
Henk werd na zijn actieve voetballoopbaan grensrechter en scheidsrechter bij beide Hoekse verenigingen. Hij had geen moeite om wedstrijden te leiden: resoluut en streng als hij was. Tegenspraak werd door hem niet geduld. Als grensrechter leidde hij echter de scheidsrechters soms om de tuin. Zijn slimme truc was dat hij bij de eerste de beste achterbal meteen een hoekschop aan de tegenpartij gaf. Daarmee schiep hij vertrouwen bij de scheidsrechters. Daarna kon hij geen kwaad meer bij hen doen en pikte hij heel wat punten mee. Jarenlang hanteerde hij de fluit of de vlag.

Henk als Sport en Recreatiemedewerker
Henk was in zijn arbeidzame leven een ijverig medewerker bij Sport en Recreatie, ook daar al vaak belast met het prepareren van de velden. Die hadden in die tijd verreweg de beste kwaliteit in de hele omtrek. Menig profclub kwam in de winter om hier te trainen of oefenwedstrijden te spelen.
In de jaren tachtig was ik portefeuillehouder bij S&R. Henk dacht mee over veldonderhoud en de accommodaties. Eén keer liep hij mijn spreekuur binnen om een geweldig idee aan te brengen. Hij had het  voorstel om tussen de rugby en het voetbal de velden 90 graden te draaien, waardoor een extra veld kan worden gemaakt. “De bomen die er staan, stellen toch niks voor.”  Maar hij was de trage politiek ver vooruit. Pas enkele jaren geleden werd zijn idee min of meer werkelijkheid.

Henk als vrijwilliger
Na zijn pensionering ging Sterrenberg niet bij de pakken of de geraniums neerzitten. Naast zijn grote hobby van het duiven melken was hij dag en nacht te vinden op de velden aan de Rondgang. Ook met de fusiegedachte van de beide Hoekse clubs  kon hij prima overweg. De kennis die hij jarenlang opdeed als veldmedewerker bij Feyenoord kon hij ook in de praktijk brengen op de Hoekse grasvelden. Liters water heeft hij in die jaren op de velden gespoten, met liters kalk jaar in jaar uit de lijnen getrokken. En als de Rotterdamse onderhoudsmedewerkers  ’de velden in de zomervakantie in zijn ogen verprutsten, las hij ze de les: op zijn Sterrenbergs, dat wel. Een taal die iedereen begreep.

Henk als familieman
Het laatste jaar kwam de ziekte waaraan hij al jaren leed weer heftiger terug. Maar altijd bleef hij optimistisch. Ook op zijn ziekbed dacht hij meer aan zijn voetbalvelden dan aan zichzelf. Zijn familieleden verzorgden hem zo lang het kon. Op zaterdagmorgen 9 november j.l. kwam de app van zijn dochter Tessa  binnen met het bericht dat Henk ‘er op 8 november rustig en stiekem tussenuit gepiept was.’
De rust die hij nu gekregen heeft, heeft hij volledig verdiend. De pure Hoekenees en voetbalrot die Henk was, zullen we nog lang missen.