“Machteloos toezien is voor mij heel moeilijk”

Direct na de oefenwedstrijd van HVC’10 tegen Lyra had ik een vraaggesprek met Michael van den Bos die weer minuten in het eerste maakte na zijn zware blessure.

Hoe vond je het gaan?
Heerlijk om weer in het veld te staan, vorige week op het trainingskamp 30 minuten en nu een halve wedstrijd. Fysiek ging het best lekker en ik moet nu gaan proberen om weer helemaal terug te komen.

Het was een heel naar jaar voor je. Wat gebeurde er precies?
Vlak voor kerst 2021 speelden we een oefenwedstrijd tegen de jeugd van Quick. Ergens bij de achterlijn ging het mis en het voelde meteen niet zo goed aan. Ik dacht eerst aan een verrekt binnenbandje en de winterstop kwam eraan, dus geen groot probleem.

Maar dat werd het wel?
Ja, toen ik na de kerst weer begon met trainen ging het achter elkaar enkele keren mis. Ik ging er een paar keer door heen en toen wist ik wel wat er zou kunnen spelen. In 2012 had ik links een kruisbandblessure opgelopen en toen ik nu een scan liet maken, bleek dat de kruisband in mijn rechterknie was afgescheurd.

Einde voetbalcarrière, dacht je?
Zoiets flitst wel door je hoofd, moet ik eerlijk zeggen. Maar ik kan voetbal op dit moment in mijn leven gewoon nog niet missen. Je moet je wel laten opereren, als je ooit nog iets op sportgebied wil betekenen. Anders kun je later niet eens een partijtje beachvoetbal spelen. Maar het is natuurlijk niet niks, want ik wist hoe lang de revalidatie na een operatieve ingreep zou gaan duren.

Geopereerd in een kliniek?
Ja, in de Bergmankliniek in Rotterdam  zitten specialisten en er is een relatief korte wachttijd. Op 9 mei ging ik onder het mes, een dag later ben je thuis en dan begint het pas. Maar na een paar weken mag je dit doen en weer later dat. Ik was vastbesloten om terug te komen. Van lieverlede mocht ik steeds meer doen. Later zelfs weer een beetje hardlopen.

Maar het was een moeilijke tijd?
Verschrikkelijk. Net toen HVC’10 aan die heerlijke nacompetitie moest beginnen stond ik aan de kant. Ze speelden fantastisch tegen Sparta en Heinenoord en dat vind je natuurlijk heel fijn. Maar als je niet meedoet, is het toch anders. Zo’n mooie periode maak je als speler namelijk niet veel mee. Het is toch een hoogtepunt voor een amateurspeler.

Daarna nog meer ellende?
Het ging in de zomer steeds beter met mijn knie. Ik kon best ineens veel meer, maar voetballen is er dan nog niet bij. Het was weer een vervelende periode, want HVC’10 draaide tegen verwachting in het begin van de nieuwe competitie helemaal niet. Er werden vrij veel wedstrijden verloren en ook dan sta je aan de kant machteloos. Dan wil je zo graag het veld in gaan. Maar het kan nog niet en je moet het ook niet willen.

Er staat toch gewoon een jaar voor?
Eigenlijk wel. Ook bij de profs. Ik had daarom min of meer gerekend op februari om weer te kunnen spelen. Maar de laatste tijd is het erg voorspoedig gegaan.

Hoe voelt het nu?Ik ben zo blij dat ik vorige week een half uur en vanmiddag al een halve wedstrijd heb kunnen spelen. Ik moet nog even wachten of er een reactie in mijn knie komt. Ik hoop en verwacht het niet.

En nu weer snel in de basis en aanvoerder?
Natuurlijk wil ik graag in het eerste spelen, maar ik heb er ook vrede mee als de trainers beslissen dat ik eerst maar in het tweede moet beginnen. Dat kan ook, maar dat ligt niet aan mij. In ieder geval had ik vanmiddag dat heerlijke gevoel weer gras onder mijn voeten te hebben.

Kunstgras toch?
Ja en toch speel ik liever met zo’n blessure op natuurgras. Bij kunstgras kan je voet wel eens blijven staan, Natuurgras geeft meer rek. We gaan zien wat mij de komende weken brengt. Maar met wat geluk kan ik de tweede helft van de competitie meemaken.

Geschreven door: Cees van der Pol