JO13-1 gaat los als een fles ketchup

Zaterdag 16 november, verslag VCS JO13-2 – HVC’10 JO13-1

Tijdens de tweede helft van de wedstrijd van JO13-1 tegen VCS moest ik ineens denken aan een fles ketchup. Ik hoor u denken: ,,huh, een fles ketchup? Hoe dan?” Nou, dat zit zo. Zo’n fles ketchup is soms best vervelend. Als je ‘m op z’n kop houdt, duurt het vaak lang voordat er wat uit komt. Maar als het eenmaal begint te stromen, dan gaat het hard ook. En dat was precies hoe de wedstrijd van JO13-1 verliep.

Want ook bij de mannen duurde het lang voordat de doelpuntenproductie op gang kwam. In de eerste helft werd er best aardig gevoetbald, maar het was steeds ‘net niet’. Passes kwamen net niet aan, voorzetten waren net te hard/zacht, er zat net weer een voetje van een VCS-speler tussen of kansen werden net gemist. Het lukte één van onze sterren zelfs om de bal op zo’n 15 centimeter van de doellijn er ‘net niet’ in te krijgen. Dat was in dit geval een prestatie op zich.

Michel, die zich weer eens van z’n meest vriendelijke kant liet zien door te willen vlaggen, kon vrijwel de gehele eerste helft ter hoogte van de middenlijn blijven staan. Het spel speelde zich namelijk bijna constant af op de helft van VCS. En als de thuisclub al eens uit dreigde te breken, dan loste onze ijzersterke defensie dat steeds vakkundig af. Keepster Micka kreeg in de eerste helft geen enkele bal tussen de palen te verwerken. Wel lekker ook, want het keept niet zo fijn met een gat in je knie. De opdracht voor de boys was dan ook om Micka zoveel mogelijk te ontzien en natuurlijk zorgden ze goed voor het welzijn van hun doelvrouw.

Nou goed, terug naar die ketchup. De doelpuntenproductie verliep dus aanvankelijk stroperig. We hadden kort voor rust een strafschop nodig om op voorsprong te komen. Hoewel vader Remco beweerde dat al z’n zoons in totale paniek raken als ze ineens op 11 meter van het doel staan, bleef Jelle ijskoud. Dankzij of ondanks de handschoenen die hij bij een aangename temperatuur van plus 6 graden Celsius droeg, dat is de vraag (laat Kay van den Bos het maar niet horen, Jel!). In de rust appte het thuisfront een tikkeltje bezorgd: ,,Waarom zo spannend? We staan toch boven VCS op de ranglijst?” Met een fles ketchup in gedachten, appte ik terug: ,,Veel beter, maar ze maken het nog niet echt af. Komt goed.”

Het bleken wijze woorden, want in de tweede helft ging het hard. Héél hard. Het verzet van de thuisclub was na de 0-1 gebroken en JO13-1 sneed keer op keer door de defensie van VCS. Als de Italiaanse skiër Alberto Tomba in z’n beste dagen, slalomden onze aanvallers langs de Haagse verdedigers. Het ene doelpunt was nog mooier dan het andere. Het wereldberoemde ,,HVC lááá la-la”, schalde keer op keer door de Escamp. De teller stopte uiteindelijk bij 0-9. Goed gedaan jongens!

De spanning in de poule is groot, met zes ploegen die allemaal twee keer hebben verloren en de rest hebben gewonnen, waaronder HVC’10. Volgende week thuis tegen KMD, dat ook bovenin meedoet. Een wedstrijd die gewonnen moet worden om nog ergens aanspraak op te maken. Allemaal weer volle bak gaan dus! ,,D’r op/drop!”