HVC’10 speelt na 3 – 2 nederlaag tegen Verburch volgend seizoen 3e klasse

HVC’10 is er afgelopen zaterdag in de derde ronde van de nacompetitie tegen s.v Verburch in Poeldijk niet in geslaagd aan de versterkte degradatieregeling van de tweede naar de derde klasse te ontsnappen.
Ondanks een sterke tweede helft slaagden de mannen van Piet Boon en Henk Boon er niet in een al in de eerste helft onnodig opgelopen 3 – 0 achterstand weg te werken.

Geschreven door Dirk Vermeulen
Foto’s door Ron van Oosten

Het zag er voor aanvang alleszins hoopvol uit. De mooie 3 – 0 zege vorige week tegen Lyra gaf zelfvertrouwen. De weersomstandigheden waren zwaar, hetgeen toch als een voordeel voor de Hoekse club, die conditioneel sterker werd geacht, kon worden uitgelegd. De selectie was vrijwel compleet. Op het allerlaatste moment kon zelfs worden beslist dat Glenn Boon, ondanks een hinderlijke blessure, zou starten.

Opponent Verburch had vorige week eveneens een prima prestatie geleverd. Na een snelle 3 – 0 voorsprong werd tweede klasser CWO met 3 – 2 verslagen.

Mede gewaarschuwd door middel van wedstrijdbeelden van Verburch – CWO, met speciale aandacht voor de gevaarlijke spits Vince van der Knaap, wist HVC’10 wat het te doen stond: het eerste half uur de zaak achterin goed dicht houden, de bal in de ploeg houden en daarna op basis van de betere techniek en conditie toeslaan.

Tot verbazing van vriend en vijand liep HVC’10 ondanks al deze waarschuwingen toch met open ogen in de Poeldijkse val. Onnodige risico’s in de passing leidden verschillende keren tot balverlies. De gevolgen van deze slordigheden waren dramatisch. Precies als de week ervoor tegen CWO maakte Verburch er dankbaar gebruik van en kon het naar een 3 – 0 voorsprong counteren. Niemand anders dan juist Van der Knaap nam de drie doelpunten voor zijn rekening.

Zo leek HVC’10 al snel een verloren wedstrijd te spelen. Eén van de voornaamste wapenfeiten was een mooie pass van Glenn Boon op aanvoerder Michael van den Bos (beiden samen met Mitchell Bouwhuis zoals vrijwel altijd weer behorend tot de betere spelers), maar Van den Bos zag zijn kopbal naast gaan.

Vlak voor rust was er toch nog een meevaller voor de blauwzwarten. Mitchell Bouwhuis werd in het strafschopgebied ten val gebracht en scheidsrechter Duarte (zijn beslissingen waren niet altijd even begrijpelijk, maar in dit geval was er wat voor te zeggen) besloot tot een strafschop. Bouwhuis knalde de bal zelf in de touwen en zo kwam de hoop vlak voor rust toch nog terug bij de Hoekse aanhang: 3 – 1.

Na de hervatting bleken er enkele omzettingen bij HVC’10 te hebben plaats gevonden.

Jorn Groothuizen(opnieuw hard werkend) had achterin van positie gewisseld. Kay van den Bos waagde zich steeds meer naar voren, waardoor Glenn Boon meer aan de zijkant ging spelen. Verder vonden er de nodige wissels plaats. Het gevolg was een steeds groter overwicht van HVC’10, mede omdat zichtbaar was dat de energie wat uit de Poeldijkse benen ging wegtrekken. Aan die kant werd eveneens noodgedwongen stevig gewisseld.

Kyrill Slutskyy wist inmiddels meer aan zijn soms dubbele bewaking te ontsnappen. Na op zijn bekende manier slalommend door de Poeldijkse defensie te zijn gelopen, wist hij Bouwhuis te bereiken die vervolgens met een keihard schot doelman Dylan Kuiper het nakijken gaf: 3 – 2.

Achterin moest men blijven oppassen voor de vijandelijke counters, maar de jonge (invaller-) doelman Dinand Staal was attent en speelde een goede wedstrijd.

HVC’10 voerde, voor zover dat gezien de hitte mogelijk was, het tempo nog verder op en Verburch leek door de hoeven te gaan zakken. Slutskyy zag Kuiper wat ver voor zijn goal staan en probeerde het met een schot van zo’n vijftig meter, maar zag de bal net over gaan.

Michael van den Bos dook met broer Kay steeds meer in de spits op en Glenn Boon wist ze met zijn niet geringe traptechniek verschillende keren te bereiken. De bal wilde er, mede door prima optreden van doelman Kuiper en tot frustratie van de HVC-aanhang, maar niet in.

Verburch zat er volledig doorheen en zocht het voortdurend in al dan niet terechte blessurebehandelingen (kramp) en tijdrekken. De Hoekse gelijkmaker leek een kwestie van tijd te worden. Deze tijd werd HVC’10 helaas niet volledig gegund. Duarte kende (veel) te weinig blessuretijd toe (naast het vele wisselen, tijdrekken en de blessurebehandelingen was er ook nog een drinkpauze geweest).

Zo konden na het laatste fluitsignaal de spelers van Verburch elkaar in de armen vliegen en vielen de spelers van HVC’10 teleurgesteld ter aarde.

Natuurlijk heeft HVC’10 in de tweede helft gevochten voor wat het waard was, vond zowel de zwaar teleurgestelde Piet Boon (ook wat emotioneel, iedereen had hem wel een ander afscheid gegund) als Henk Boon. De irritatie bij de laatste zat duidelijk in het feit dat niet alle spelers zich aan de voor de wedstrijd zo duidelijk meegegeven opdrachten hadden gehouden.

“Degene die het meest scoort wint”, zei Johan Cruijff ooit. Het verschil tussen tweede en derde klasse was deze wedstrijd slechts één doelpunt. Ook bij Verburch was men zo sportief om toe te geven dat als de gelijkmaker wel was gevallen HVC’10 het in de verlenging zou hebben afgemaakt. We moeten echter niet vergeten, dat er dan ook nog een finale had moeten worden gespeeld. Het gaat bovendien te ver om de degradatie alleen aan deze wedstrijd op te hangen. In de eerste plaats was er de versterkte degradatieregeling. Verder heeft HVC’10 gedurende een lange tijd met een flinke lijst geblesseerden te kampen gehad. Tenslotte zijn er het afgelopen seizoen nogal eens onnodig punten verspeeld. Nacompetitie voor promotie of voor degradatie lagen in punten niet eens zo ver van elkaar verwijderd.

HVC’10 zal de wonden moeten likken en hopen dat de selectie zoveel mogelijk in tact blijft. Samen met de nieuwkomers kunnen ze er volgend seizoen dan alles aandoen om het verblijf in de derde klasse tot één speeljaar te beperken.