HVC’10 pakt drie belangrijke punten in Lisserbroek
,,Uiteindelijk zijn de drie punten het belangrijkste”, zo klonk het in het Hoekse kamp, direct na de met 1-0 gewonnen uitwedstrijd tegen Kagia uit Lisserbroek. Meestal klinken dergelijke woorden na het spelen van een matige wedstrijd, die toch wordt gewonnen. Van een echt goede wedstrijd was, mede door de hinderlijk harde zijwind, dan ook eigenlijk geen sprake. Daarentegen bleef de ontmoeting wel spannend (en daarmee aantrekkelijk voor de toeschouwers) tot in de laatste minuut. Dit vooral omdat de mannen van trainer Piet Boon verscheidene mogelijkheden om de voorsprong verder uit te bouwen onbenut lieten. Dat HVC uiteindelijk met de 3 punten huiswaarts mocht keren, kwam voor een niet onbelangrijk deel op het conto van de Hoekse doelman Vincent Madern, die met een aantal reddingen zijn klasse opnieuw kon tonen.
Door: Dirk Vermeulen
De thuisploeg had voor een behoudend concept gekozen en begon de wedstrijd in een 5-3-2-opstelling met drie centrale verdedigers. HVC-trainer Boon liet Badr Ben Mohammed in de basis starten. Sil van Ooijen zat dit keer op de bank, Kirill Slutskyy bezette de spitspositie.
Na een eerste periode met wat kleine kansjes over en weer ontstond er plots een wondermooie aanval van HVC op rechts, waarbij de bal via Jorno Reurink en Slutskyy bij aanvoerder (en uitblinker) Michael van den Bos belandde. Doelman Aron Wijsman was op de krulbal van Van den Bos volstrekt kansloos: 0-1.
HVC zette door, op zoek naar de 0-2. Toch kwam het gevaar eerst nog van de kant van Kagia toen Madern zijn eerste redding moest verrichten op een hard afstandsschot van spits Rens Lamboo. Op zijn beurt moest Wijsman weer aan de bak na een Hoekse aanval waarbij Daniel Storm, Slutskyy en Reurink betrokken waren. Er ontstonden vervolgens diverse kansrijke situaties voor de blauw-zwarten, waarbij men de wedstrijd al had kunnen beslissen, maar tot een tweede Hoekse treffer kwam het niet.
Nadat Madern nog twee keer de Lisserbroekers belet had te scoren, floot de goed en consequent leidende scheidsrechter Frank van den Berg (die over twee prima assistenten kon beschikken!) voor het rustsignaal. Het Hoekse middenveld (Mitchell Bouwhuis – Ben Mohammed – Van den Bos) bleek ook na de thee duidelijk de meerdere van dat van de opponent. De Hoekse defensie bleek over het algemeen de zaakjes goed op orde te hebben.
De thuisploeg moest het meer hebben van de standaardsituaties. Bij een derde corner in korte tijd ontsnapte HVC aan de gelijkmaker toen Tijs van der Schinkel net iets te hoog mikte en zijn kopbal de Hoekse lat raakte. Omdat Kagia steeds meer de verdedigende stelling verliet, ontstond er meer ruimte en daarmee nieuwe kansen voor de Hoekse voorwaartsen. Een verre vrije trap van Reurink verdween in één keer in het doel, doch de treffer werd om op dat moment onduidelijke redenen niet gehonoreerd door arbiter Van den Berg. Na afloop verklaarde de leidsman desgevraagd dat Michael van den Bos, die met zijn sprongkracht vrijwel ieder kopduel wint, doelman Wijsman te veel hinderde.
Boon bracht in het laatste kwartier Sil van Ooijen voor Slutskyy en Thomas van der Bogt voor Ben Mohammed. De laatste kansen waren voor HVC’10. Een schot van Reurink ging net voorlangs, Sil van Ooijen raakte, net als vorige week, de paal en vlak voor het laatste fluitsignaal kon een zeer kansrijke 4 tegen 2-situatie niet in een doelpunt worden omgezet. Het bleef 0-1.
Op zich tevreden met de 3 punten constateerde Piet Boon dat zijn ploeg voldoende kansen had gecreëerd, maar het aan de afronding schortte, waardoor het tot in de laatste minuut billenknijpen bleef. Bij Kagia waren de reacties wat verdeeld. Enerzijds vond men dat een gelijkspel een betere krachtsverhouding zou hebben weergeven. Anderen vonden de overwinning toch wel terecht, want ja: ,,die keeper van jullie staat er niet voor niets”.
