HVC’10 JO14-1 van 2-0 achter naar 3-2-winst

Van 2-0 achter naar 3-2 voor. Een slotfase met twee keer een bal bij ons op de paal. Een keepster (Micka) die de meest onmogelijke reddingen maakt. En dan, na voor je gevoel wel 10 minuten blessuretijd, eindelijk het laatste fluitsignaal. O, wat zijn dat toch heerlijke overwinningen!

Het is het verhaal van de wedstrijd van JO14-1, uit tegen Barendrecht. Op één van de meest vreemde zaterdagen ooit. In het hele land zijn de sportkantines dicht. Overal wordt gevoetbald op stille complexen. Her en der zie je een plukje toeschouwers staan. Het zijn dan de ouders van het uitspelende team, die als ‘chauffeurs’ nog wel langs het veld mogen staan.

Troosteloos
Zo ook de ouders van HVC’10 JO14-1, die op een drassig veld in Barendrecht uit een paar zelf meegenomen thermoskannen toch nog een bakkie koffie kunnen drinken. Wat overigens best lastig is, koffie schenken terwijl je ook nog een paraplu moet vasthouden om in de regen een beetje droog te blijven. Kortom, een vrij troosteloze setting.

‘Troosteloos’ is ook wel een aardige omschrijving van de openingsfase van de wedstrijd. De JO14-1 liet zich over hele veld aftroeven, overal waren ze een stapje (of twee) te laat. Barendrecht, dat over een paar balvaardige spelers beschikte, wist daar wel raad mee. Binnen een kwartier stond het 2-0 en leek het daar in die troosteloze setting langs de A15 een kansloze ochtend te worden.

Remontada
Maar terwijl de regen gestaag naar beneden bleef vallen, wist JO14-1 zich weer op te richten. Het werd een ‘Remontada’ die deed denken aan de ongekende comeback van FC Barcelona enkele jaren geleden in de Champions League tegen Paris Saint-Germain. Trainer Ruben deed een paar omzettingen en ineens ging het draaien. Luca bracht de hoop terug door vanaf zeker 35 meter (kan ook 36, 37 of wellicht zelfs 38 meter zijn) een vrije trap in de kruising te knallen. Zonde dat er slechts zo weinig mensen langs de kant stonden, want het was een doelpunt waarvan je alleen gelooft dat-ie zo mooi was als je ‘m gezien hebt.

Nog voor rust trok invaller Boy de stand gelijk met een subtiel lobje (een ‘cheeky chippie’, zoals de boys zelf zeggen) over de keeper. In de tweede helft kon de wedstrijd beide kanten op vallen. Zowel Barendrecht als HVC’10 kreeg heel wat grote kansen op de 3-2. Een minuut of 10 voor tijd ging de bal op de stip. Een oude voetbalwet is dat je nooit een strafschop moet nemen die je zelf hebt gekregen, maar Lucas spotte met die wet en schoot de bal beheerst in de hoek (2-3).

Onwaarschijnlijke reddingen
De slotfase was zenuwslopend. Langs de kant kregen we de ene na de andere hartverzakking, want Barendrecht kwam nog een paar keer gevaarlijk opzetten. De defensie onder leiding van Sem en Luca wist echter heel wat lastige situaties vakkundig op te lossen en anders was daar altijd nog Micka, die in de laatste minuten een paar onwaarschijnlijk mooie reddingen verrichtte. De blessuretijd leek eindeloos te duren. Barendrecht had dan ook 384 keer gewisseld, dus waarschijnlijk werd al die ‘wissel-tijd’ meergerekend… De opluchting was groot toen de overigens goed leidende scheidsrechter ein-de-lijk op zijn fluitje blies. Hoppa, weer 3 punten in de tas! Een zwaarbevochten zege, maar dat zijn de lekkerste. Goed gedaan Micka, Ruben, Luca, Sem, Bowie, Mauro, Lars, Luc, Boy, Gentle en Lucas!