Een ode aan Michael van den Bos

Zo’n 10 jaar aanvoerder. De meeste competitiewedstrijden voor HVC’10 1 sinds haar oprichting. Middenvelder. Verdediger. Zelfs spits. Blessures overwonnen. Gedegradeerd. Titels gewonnen. Waar begin je als iemand al 15 jaar een vaste en belangrijke waarde is voor een voetbalvereniging? Nou, gewoon bij het begin.

Spillebeen
Als tweede zoon van een echt voetbalgezin, bestaande uit ouders John en Ellie en broers Jeffrey en Kay, is het vrij vanzelfsprekend dat je gaat voetballen. De familie was vergroeid met Hoekse Boys en dus zette ook Michael zijn eerste stappen in de jeugd. Als een echte spillebeen doorliep Michael alle jeugdelftallen met verve en plezier. Dat hij zo goed zou worden, als wat je uiteindelijk bent geworden, had vermoedelijk niet iedereen voorzien. Maar Michael draaide goed en lekker mee en naarmate hij ouder werd, kwam ook het talent bovendrijven. Dat viel ook op bij de buren.

‘s-Gravenzandse SV
‘De Sport’, zoals de toenmalige ‘s-Gravenzandse SV werd genoemd, hengelde Michael binnen en daar ging de ontwikkeling snel. Vanuit de A-jeugd schoof hij door naar de selectie en voor wie dacht dat die stap te groot was: vrij snel werd hij basisspeler in de 1e klasse en stond hij zijn mannetje in het seniorenvoetbal. Zijn dynamiek en loopvermogen waren wapens die hij toentertijd voor een wat groter publiek tentoonspreidde en die hem altijd zijn blijven kenmerken. Tezamen met zijn fijne techniek en sprongkracht (!!) maakte dit Michael een vrij complete middenvelder, die elke ploeg in de top van het amateurvoetbal in zijn selectie zou willen hebben. Met het winnen van de Westland Cup in 2010, na verlenging tegen Westlandia, stond Michael op een kruispunt: blijven bij de nieuw opgerichte fusieclub FC ‘s-Gravenzande of de overstap naar de andere nieuwe fusieclub in Hoek van Holland, waar een hereniging lonkte met vrienden…

HVC’10
Het werd het laatste, waarmee Michael sportief gezien inleverde, want HVC’10 begon in het eerste jaar van haar bestaan in de 3e klasse. Na een moeizame start van de competitie, waarin de equipe van Henk Boon onnodig punten morste, kwam de trein vanaf de tweede periode op gang. Met Michael als drijvende, inspirerende kracht en penaltyspecialist (hij miste in zijn eerste twee jaar nooit) greep HVC’10 één speeldag voor het einde de titel en dat was voor Michael en HVC’10 het startschot een succesvolle periode.

In het 2e seizoen had Henk Boon een andere rol in gedachten. Hangend als rechtsbuiten, met de vrijheid naar binnen te komen, werd Michael nóg belangrijker voor het elftal. HVC’10 presteerde prima als promovendus en finishte uiteindelijk als 2e. De nacompetitie werd dat seizoen gehaald waarin Spijkenisse te sterk bleek over twee duels. Helaas maakte Michael dat niet mee…

Knie
Tijdens dat seizoen in de 2e klasse liep Michael een zware knieblessure op, op een knollentuin in Zevenhoven. Het kostte hem ongeveer een jaar om te revalideren. Kenners beweerden dat zijn blessure zoveel impact had, dat HVC’10 de titel misliep door zijn ontbreken. We zullen het nooit weten, maar feit is dat zijn gemis zich deed voelen. Creativiteit en dynamiek zijn moeilijk vervangbaar en dat bleek dat seizoen erna ook een grote legpuzzel. Pas 3 wedstrijden voor het einde van het seizoen 2012-2013 maakte Michael zijn rentree in de thuiswedstrijd tegen Haaglandia. Precies nog een paar potjes om wat ritme op te doen, om het seizoen erna vanaf het begin weer te vlammen.

Een paar jaar later zou Michael nog eens zo’n knieblessure oplopen. Uiteindelijk herstelde hij ook hier volledig van. Het tekent de mentale weerbaarheid en liefhebber in hem, dat je tweemaal dit soort tegenslagen kunt verwerken en het kunt opbrengen jezelf weer naar dit niveau te pushen. Kwalitatief heeft Michael nooit ingeleverd, want als hij beschikbaar was, was hij de eerste die op het formulier stond.

Promotie naar 1e klasse en aanvoerderschap
In 2014 behaalde HVC’10 de door de toenmalige selectie zo vurig gewenste promotie naar de 1e klasse. Als zwervende nummer 8 en weer helemaal fit was Michael een belangrijke spil in de opbouw. In het ‘full press’ systeem van trainer Bert de Best rendeerde de middenvelder optimaal. De titel werd helaas nog verspeeld na een matige serie na de winterstop, maar in de nacompetitie werd het grote promotie-doel toch nog behaald.

In de 1e klasse was Michael zonder twijfel de meest constante speler van HVC’10. Hij begon ook (veel) te scoren. Trainer Pim van der Hoorn posteerde hem wat dieper op het middenveld en dat betaalde hij terug met doelpunten. Helaas moest HVC’10 na dat jaar een stap terug doen, naar de 2e klasse. De degradatie deed pijn en er volgden prestatief gezien wat meer magere jaren.

Een hoogtepunt tijdens een van deze seizoenen was wel de uitverkiezing tot aanvoerder. In de volgende stap in zijn ontwikkeling werd de band, na goed overleg met broer en toenmalig aanvoerder Jeffrey, overgedragen aan Michael. Uiteindelijk, zo’n 10 jaar later, is Michael nog steeds de onbetwiste leider van HVC’10. Niet eens per sé in woorden, want een schreeuwer op het veld is hij nooit geweest, maar wel in gedrag op het veld. Zo werd hij in navolging van zijn broer en vader John de volgende Van den Bos die de band om zijn arm droeg van een Hoekse equipe. Wellicht een mooie oproep om de band volgend jaar aan Kay over te dragen? Afijn, laten we dat lekker overlaten aan de kennis en kunde van het trainersduo John en Jeroen, maar het zou de cirkel voor de Van den Bos’en wel volledig rond maken.

Degradatie en kampioenschap
In een van de laatste jaren van zijn loopbaan volgde, ‘dankzij’ de door de KNVB ingevoerde verscherpte degradatieregeling, nóg een degradatie. Ditmaal vanuit de 2e klasse naar de 3e. Afgelopen seizoen werd dit verloren terrein gelukkig snel goed gemaakt middels een prachtige lange overwinningsreeks die ergens voor de winterstop begon en uitmondde in het kampioenschap. Nadat de eerste poging in Rhoon mislukte, was het een week later op 11 mei 2024 wel raak en was DVO’32 figurant op het Hoekse feest. Een 4-0 overwinning en een groot feest volgde. Om het feest compleet te maken kreeg aanvoerder Michael de kampioensschaal uitgereikt door opa Nico.

Michaels rol was inmiddels wisselend die van centrale verdediger, middenvelder en zelfs op momenten die van spits, waarbij de kenners altijd betwisten wat nou zijn beste positie was. Feit blijft dat ook onder het duo John de Ronde en Jeroen Verkade Michael, mits beschikbaar, zonder twijfel basisspeler, aanvoerder en verlengstuk bleef.

Dit seizoen, bij de terugkeer van HVC’10 in de 2e klasse, deed Michael vooral van zich spreken in de wedstrijd tegen Zuidland, waarbij – mooi vastgelegd door huisfotograaf Ron van Oosten – een schitterende omhaal van de aanvoerder bijdroeg aan de 3-0 zege op Zuidland. Nog eenmaal je talent op die manier tonen: wat mij betreft het verdiende slot van een prachtige voetballoopbaan.

Einde
Het is lastig niet in clichés te vervallen als je tot een samenvatting wil komen van een speler die jarenlang heel veel voor een club heeft betekend. Mijn conclusie is dat dat dan maar jammer is, want hier komt het eindpleidooi vol bekende gezegden die allemaal van toepassing zijn:

HVC’10 neemt afscheid van een legend. Een clubicoon. Een prachtige speler die voor altijd een mooie plaats zal hebben in de historie van deze vereniging. Een aanvoerder die – als we straks een jaar of 50 bestaan – te allen tijde gekozen zal gaan worden in het beste HVC’10 aller tijden. Door zijn talent, door zijn doelpunten, zijn creatieve oplossingen, zijn kopkracht, maar zeker ook door de persoon.

Michael, je bent altijd een perfect uithangbord voor onze vereniging geweest. In het zonnetje staan is niet per sé de plek waar je je graag bevindt, maar in dit geval is het meer dan verdiend. Geniet van de plichtplegingen, laat je fêteren en hopelijk kijk je met heel veel plezier terug op je selectie-voetbaltijd!

Veel plezier bij de mannen van het 4e!

Remco Koornhof