Couperus: “Langs (breuk)lijnen van geleidelijkheid” – Robin van der Meer (HVC’10) een jaar later

Het is 27 februari 2016, een winderig sportpark in Ter Aar. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Op 15 meter. Halverwege de eerste helft dachten Robin van der Meer (HVC’10) en de linkerspits van TAVV maar aan één ding: de bal. De klap suist na in mijn oren. Is het de scheenbeschermer van Robin of is het zijn scheenbeen zelf? Ikzelf vergeet het moment nooit meer. Hij natuurlijk ook niet.

Foto’s: Cees van der Pol & Ronald Doorewaard

Een interview met Robin één jaar later op een Westlandse (winderige) tribune. Hij kijkt mee naar Lyra-HVC’10.

Een minuutje later wist je het?

,,Ja, een verschrikkelijk gezicht om je been los te zien bengelen. En het wachten op de ambulance die uit Leiden moest komen, duurde zo lang. Om me heen probeerden enkele jongens me met grappen en grollen af te leiden. Voetbalhumor. Het was geen A1-ritje, dertig minuten duurde het en de ambulance kon het veld niet oprijden.”

Ja, het zag er van de kant amateuristisch uit.

,,Het was al een hobbelig veld, maar met een brancard erover heen is het helemaal geen pretje. Dan toch maar liever kunstgras. Pas in de ambulance kreeg ik morfine.”

De wedstrijd werd gestaakt.

,,In het interview met mijn vriend Mathijs Benard op jullie site las ik dat hij meteen niet meer verder wilde spelen. Anderen twijfelden nog. Hij kon dat gewoon niet. Zou ik ook wel gehad hebben, denk ik.”

Je belde in de ambulance meteen naar je baas dat je niet kwam werken die maandag!

,,Ja, ik kan er achteraf om lachen. Je doet de stomste dingen in zo’n roes. Later nog zo’n geintje. Na een paar uur durende operatie waarin alles met platen en schroeven aan elkaar werd geboord, belde ik naar huis. Ik zei dat ik op IC lag. Iedereen schrok zich te pletter. Ik had vergeten erbij te zeggen dat er geen plek was op chirurgie. De orthopedisch chirurg van het Alrijne moest overwerken die zaterdag. Een dag later mocht ik gelukkig al weer naar huis.”

Toen ik je die week opzocht voor een interview voor de krant, lag je in een zee van fruitmanden.

,,Aan belangstelling geen gebrek, nee. Natuurlijk van HVC’ 10, bestuur, van de Businessclub, de jeugdcommissie, de seniorentafel (een stelletje gepensioneerde clubwatchers). Maar ook van competitietegenstander SVC’08, de latere kampioen. Dat vind ik wel klasse van Bert de Best.”

We keken samen naar de opname van je botsing op het regionale televisiestation? Ik voelde plaatsvervangende pijn.

,,Zo leuk was het niet om daarnaar te kijken, maar ik heb het toch een paar keer gedaan.”

De speler met wie je crashte, leek ook nogal ontdaan. Ooit nog iets van hem gehoord?

,,Ja, hij heeft me een keer gebeld en een doos chocolade gestuurd. Maar dat gaat zo in het voetbal.
TAVV zit niet meer bij ons in de afdeling. Misschien weet hij niet eens dat ik nog steeds niet speel.”

Op 5 maart zat je langs de lijn in een rolstoel naar HVC’10 -Westlandia te kijken!

,,En ze wonnen dik. Ik zei nog tegen je: ik geloof dat ik maar overschrijving aanvraag. Mijn jonge vervanger Emiel Feitsma deed het prima. Ik had geen gips, wel krukken en in die rolstoel zat ik prima.”

Op je Smartphone had je de röntgenfoto van je breuk. Ook zonder geluid zie je dat het heftige botsing is geweest. Daarna kreeg je een terugslag in april?

,,Bij een fotocontrole bleek dat er zo’n Gammaschroefje van ongeveer 4,5 cm. niet goed zat. De botgroei werd erdoor belemmerd. De breuk kon niet helen. Dus opnieuw onder het mes. Daar baal je dan echt wel van. In het begin dacht ik nog dat is er in het nieuwe seizoen wel weer zou staan. Dat ging een beetje anders.”

In juli zag ik een aardige verdikking op je scheenbeen.

,,Dat was een geval van kalkafzetting. Zo’n bobbel schijnt normaal te zijn, maar het is wel raar om die te zien ontstaan en te voelen.”

Het werd een echt “verschrikkeljaar” voor je. Eerst ziek tijdens het Spaanse trainingskamp. Toen je breuk. De WOS heeft een jaarlijkse pechvogelprijs, maar daar greep je ook naast. Teleurgesteld?

,,We hadden bij HVC’10 vorig seizoen nogal wat blessures. Onze spits Jack Binnendijk uit De Lier bleef een paar weken later met zijn enkel in het lange gras van Naaldwijk staan; een avondwedstrijd voor de Westland-Cup. Breuk in zijn enkel. Hij kreeg van de WOS de pechvogelprijs. (schertsend) Volgens mij ook omdat er een paar Lierenaren in de jury zaten. Je lacht er nu om, maar Jack was al lang weer in training en ik kon nog nauwelijks lopen. Elk sneller stapje dan normaal deed gewoon zeer. De Businessclub van HVC’10 maakte het echter goed. Die liet in zo’n sportprijzenzaak een echte Pechvogel maken (normaal een prijs voor de plaatselijke Postduivenclub) en die kreeg ik vóór het nieuwe seizoen overhandigd. Er waren mensen die dachten dat ik het niet leuk zou vinden, maar ik vond het prachtig. Hij staat op twee plankjes in mijn kamer, naast de penaltybokaal die ik ooit won.”

Baalde je dat je niet kon beginnen aan de nieuwe competitie?

,,Aan de ene kant wel, aan de andere kant had ik nog steeds pijn en dan denk je niet aan voetballen. Ik kon gewoon nog niet normaal lopen. Een gevoelige plek blijft het, niet de breuk maar die Gammaschroeven die erin zitten. Het zeurt altijd.”

Maar je bent nu toch in training?

,,Heel voorzichtig in de sportschool. Bij High Line in ’s-Gravenzande: eigenaar Ton van der Heijden heeft het geregeld met HVC. Stabiliteitsoefeningen, op en neer springen. Loopoefeningen. Ik heb bij HVC ook de Coopertest gelopen. Je moest na Nieuwjaar 2800 meter halen. Sommige selectiespelers hebben daar moeite mee. Ik liep met al die titaniumschroeven erbij 3100.”

Een terugkeer nog dit seizoen. Het is a.s. zaterdag precies een jaar?

,,Nee, dat zit er niet in. Ik kan doodeweeks nog niet eens meetrainen. Ook door mijn werk niet.”

Je grote wens is dat je in de laatste competitiewedstrijd van Mathijs even kan meedoen.

,,Mathijs Benard is een moordgozer. Dan heb je in het interview op Haaglanden Voetbal kunnen lezen. Hij heeft pijn als hij speelt. Ik zou er alles voor over hebben als ik in de laatste competitiewedstrijd van dit seizoen tegen Honselersdijk een invalbeurt krijg. Het is dan al half mei en misschien gaat het bij HVC’10 nergens meer om. Dan moet het toch mogelijk zijn dat ik een kwartiertje mee hobbel, Pim.”

Stel dat je niet meer op dit niveau kan terugkomen? Je bent 25.

,,Ik hoop natuurlijk van wel, maar als het niet zo is, vergaat de wereld niet, hoor. Ik heb een goede baan, een leuke vriendin. In een lager elftal ga ik zeker niet voetballen, dat kan ik niet. Vanmorgen heb ik met mijn eerste gekochte racket een partijtje tennis gespeeld. Viel me niet eens tegen. Misschien ga ik wel dubbelen met Mathijs. Wimbledon zit er niet meer in, maar lol zullen we genoeg hebben. Darten kan ik trouwens ook aardig. Ga ik pijltjes gooien in de kroeg. Bullshit wordt dan Bulls Eye.”

Als het definitief over zou zijn, wat heeft het voetbal je dan gebracht?

,,Plezier en een hoop vrienden. Het mooie van zo’n zware blessure is dat je merkt dat er veel mensen om je heen zijn die om je geven. Dat geeft een goed gevoel. Je gaat ook alles relativeren.
Maar stel dat het wel lukt. Dan wil ik wel in de spits gaan lopen, zo’n spits die kaatst, zo’n lang aanspeelpunt. Kan ik misschien Mathijs vervangen.”