25-03-2017 | HVC’10 JO11-1 – Leidschenveen JO11-3 (6-5)
Weet u het nog, de laatste zin van het vorige verslag van JO11-1? ,,Volgende week thuis tegen hekkensluiter Leidschenveen, dan gaan we weer punten pakken!”, zo was de afsluiting van de nipt verloren confrontatie met koploper Nootdorp. Nou, dat bleken profetische woorden. Eigenlijk had ik tussendoor even naar het casino moeten gaan… Want afgelopen zaterdag wonnen onze mannen, zoals voorspeld, het kansenfestival tegen Leidschenveen met 6-5. Het had overigens net zo goed 16-8 of 30-15 kunnen worden, zoveel kansen creëerden beide ploegen aan De Rondgang.
Leidschenveen staat weliswaar onderaan in onze poule, maar voetballen kunnen ze best wel. Zeker het meisje voorin bij hen stond haar mannetje. Of onze jongens het nou graag wilden of niet, ze hadden in ieder geval hun handen vol aan de blonde en razendsnelle aanvoerster van Leidschenveen… Het was de hele wedstrijd dus opletten, want naast deze blondine stond een krullenbol die ook een aardig potje kan voetballen.
Maar goed, gelukkig kunnen onze mannen van JO11-1 allemaal ook lekker ballen en zaterdag hadden we bovendien versterking gekregen van de onvermoeibare Glenn. Het werd in het stralende zonnetje een heerlijke pot om naar te kijken. We namen al snel een voorsprong van 2-0, maar Leidschenveen trok – mede dankzij een penalty, de tweede al op rij die we tegen kregen… – de stand weer gelijk. Toch zorgde Jason er gelukkig voor dat we alsnog met een 3-2-voorsprong gingen rusten.
In de tweede helft golfde het spel in een moordend tempo op en neer. Het regende kansen en tussendoor ook doelpunten. Het werd 4-2, het werd 5-2, maar daarna stokte de productie ineens. Lat, paal, de keeper; de ene na de andere aanval stierf in schoonheid, zoals het zo mooi heet. Aan de andere kant bleef de blondine een plaag voor onze verdediging. Leidschenveen kwam helemaal terug en maakte een paar minuten voor tijd zelfs de 5-5… Het zal toch niet??
De mannen toonden echter karakter, want ondanks die domper bleven ze jagen op nog een doelpunt. Terwijl de hartslag langs de kant ondertussen was opgelopen tot levensbedreigende hoogtes van 200+, viel in de ‘dying seconds’ toch nog de winnende. Jason slalomde weer eens à la Lionel Messi het veld over en hoe hij het flikte weet ik niet meer precies, maar hij kreeg de bal in ieder geval voor het doel bij Luca, die ‘m met een ferme knal hoog in het netje schoot: 6-5!
Hoppa, weer een mooie overwinning binnen! Gelukkig zag onze immer perfectionistische coach Kay na afloop nog wel wat ruimte voor verbetering (blijven lachen Kay!) dus dat belooft wat voor de komende weken… Goed gedaan Max, Bram, Jelle, Jason, Maxim, Thomas, Glenn, Luca en Lucas!!
Groeten, Jaco
