18-02-2017 | Honselersdijk JO9-2 – HVC’10 JO9-2 (3-3)

De gladiatoren betraden letterlijk de arena van Honselersdijk (veld 3A), welke het decor was van de topper van vandaag: Honselersdijk JO9-2 – HVC’10 JO9-2. Oftewel, nummer 1 vs nr 2.
Toch blijft het mij verbazen dat in sommige dorpen rondom ons heerlijke Hoek van Holland de kinderen van dezelfde leeftijd soms wel meer dan een kop groter zijn dan onze grootste spelers.
Maar goed, met fysiek geweld alleen wordt je geen kampioen, daar komt gelukkig ook heel veel voetballend vermogen bij kijken.
Voor deze topper lag een heus tactisch strijdplan klaar, puur gericht op veel aan de bal zijn, snel passen, het veld klein houden, bij balverlies één speler voorin houden en bij balbezit er als een duveltje uit een doosje vandoor gaan om zo de tegenstander te overmeesteren.
Helaas kon dit plan na vijf minuten al in de prullenbak gegooid worden…
Onze eerste speler merkte de fysieke kracht van de thuisploeg en moest helaas even naar de kant. Noodgedwongen dus meteen al de eerste wissel en de opstelling moest iets gewijzigd worden. Nu maar hopen dat we op deze wijze goede tegenstand konden blijven bieden.
Nee! De tweede blessure voor ons team was helaas een feit, een flinke botsing. Gelukkig kon de speler die aan de kant stond weer redelijk vooruit en de pijn leek gezakt. Wisselen dus….
En weer moesten er spelers veranderen van positie. De spelers moesten wel veel kracht in de strijd gooien om het de oranje/witten zo moeilijk mogelijk te blijven maken.
Het leek erop alsof de trainer voor de wedstrijd zijn gladiatoren de opdracht had gegeven om er direct bovenop te klappen, maar uiteraard was dit niet het geval en was dit gewoon pure pech voor onze spelers. Het voetbalvermogen van HVC’10 leidde toch maar even mooi tot de 1-2 voorsprong. Dit was natuurlijk erg mooi, maar tegelijkertijd betekende dit dat de thuisploeg er nòg een schepje bovenop ging doen. Helaas was de pech voor onze ploeg nog niet voorbij; de blessures bleven maar aanhouden en een aantal spelers heb ik zelfs laten staan. Het was dus echt een slagveld zogezegd. Ver in de tweede helft stonden we met 3-2 achter en als ik eerlijk ben was ik al heel trots op het team, omdat ze het allemaal volhielden en voor elkaar bleven strijden, zoals de echte gladiatoren het vroeger ook deden.
Maar het geloof bij de kids was er nog steeds en we dreven de kids naar voren, totdat het laatste fluitsignaal zou klinken.
Op een gegeven moment hoorden we de trainer van de thuisploeg ‘nog twee minuten’ roepen.
Zelf had ik mij al bij onze (pas) derde nederlaag van dit seizoen neergelegd, maar het mooie van deze sport is dat er ook in de allerlaatste minuut nog mooie dingen kunnen gebeuren.
Zo ook in deze wedstrijd; via een klutsbal tikte de keeper de bal tegen zijn eigen speler aan en belandde de bal achter de doellijn ….. JAAAAAAAAAAA 3-3 en DIKVERDIEND!!
Het meegereide publiek ging volledig uit hun dak, inclusief de trainer.
Ik heb het hierboven al aangegeven, maar wat ben ik ongelooflijk trots op jullie!
Vechten tot de laatste minuut en erin blijven geloven, dat vind ik bewonderingswaardig.
Hiermee hebben we de eerste aanval in 2017 van de concurrentie resoluut afgeslagen en blijven we nog steeds koploper. Voorlopig blijft het ongemeen spannend in de top vier van de ranglijst.

Aankomende twee weken hebben we geen competitie (wellicht een oefenwedstrijd op 25 februari), dus kunnen alle opgelopen wonden weer goed genezen. Op 11 maart spelen we weer een thuiswedstrijd tegen GSC ESDO. Normaal gesproken moeten dit weer drie punten opleveren, maar in het voetbal weet je het maar nooit… Alvast een fijne vakantie!

Tot over drie weken. Ik zeg….: ♪ Olé olé olé, HVC!! ♪
Groet Tony Schuurmans