16-09-2017 | HVC’10 JO11-1 – DUNO JO11-1 (4-2)
Ja ja, daar is-ie dan: de eerste overwinning dit seizoen van JO11-1! En wat voor één. De jongens boekten afgelopen zaterdag een welverdiende overwinning op DUNO JO11-1 door niet alleen beter te voetballen, maar ook keihard te strijden voor iedere bal en voor iedere meter op het veld. Ondanks de regen, die onophoudelijk met bakken uit de hemel kwam vallen, was het genieten onder de paraplu’s langs de lijn.
De afgelopen weken was er af en toe al wat te zien van het talent bij JO11-1. De mannen van Robin en Barry voetbalden soms best leuk, maar er stond nog geen team op het veld. Het leidde tot een paar nederlagen en hier en daar wat chagrijnige gezichten. Voetballen is namelijk hartstikke leuk, maar af en toe een wedstrijdje winnen maakt het allemaal nóg een stuk leuker, dat snapt u vast wel. Nou goed, zaterdag stonden er acht tot op het bot gemotiveerde jongens op veld 2. Rafael kon helaas niet meedoen, maar met Chris hadden we een waardige vervanger gekregen.
Voor Chris en Lucas kwam daarmee toch wel een soort van droom uit. Bijna alle jongens dromen ervan Messi of Ronaldo te zijn of om in het eerste van HVC’10 te voetballen, maar niet Chris en Lucas. Ja, natuurlijk, samen in het eerste zien ze ook wel zitten, maar het liefst al veel eerder. Als achterbuurjongens stonden ze vroeger na schooltijd urenlang in het poortje te voetballen, maar bij HVC’10 zaten ze nog nooit in hetzelfde team. Tot zaterdag dan. De ‘buurt-tandem’ op de rechterflank draaide al snel op volle toeren.
De 1-0 was een aanval uit het boekje. Van Chris naar onze spelverdeler Maxim, die met een steekpass direct Lucas de diepte in stuurde. Tegenstandertje uitkappen en met links in de hoek, boem! Heerlijke aanval. En zo zaten er wel meer prachtige aanvallen bij, allemaal van achteruit opgebouwd. Het leverde een verdiende en knappe overwinning van 4-2 op. Alleen Maxim stapte na het laatste fluitsignaal van scheidsrechter Maarten met een licht gepikeerde blik het veld af. Voor onze spelmaker/keeper-in-de-tweede-helft kan een wedstrijd zelfs in de zeikregen niet lang genoeg duren. DUNO had helaas niet zo’n zin meer om strafschoppen te nemen, iets waar onze Hoekman zich juist enorm op had verheugd. Die zag zichzelf in gedachten al alle ballen uit de hoek ranselen. Nou goed, bewaar dat maar voor de volgende keer Maxim!
Niet alleen hij kon terugkijken op een sterke wedstrijd. Achterin vormden Jelle en Chris, toevallig allebei spelend met rugnummer 5, een levende muur. Tim en Lars zorgden op de vleugels constant voor snelheid en dreiging, Lucas deed zijn bijnaam ‘Pipo’ Inzaghi weer eer aan en Denny hield ondanks een enkelblessure de verdedigers van DUNO flink bezig. Tot slot een speciale vermelding voor Luc. Qua postuur de kleinste van het hele stel, maar groots qua daden. Luc liep af en toe dwars door jongens heen die twee koppen groter waren, won al z’n duels en was constant aanspeelbaar.
Heerlijke pot jongens, dit geeft vertrouwen voor de start van de competitie! Volgende week uit tegen Excelsior Maassluis weer knallen!
Groeten, Jaco
