13-10-2018 | Schipluiden JO13-2 – HVC’10 JO13-2 (0-7)
Het gebeurde in de slotfase van de interland tussen het Nederlands elftal en Duitsland, kort na de 3-0 van Wijnaldum. Even kwamen de hoofden van Jérôme Boateng en Mats Hummels op tv in beeld, de twee Duitse verdedigers die vier jaar geleden in Brazilië samen de wereldtitel veroverden. Toen zag ik ze van dichtbij in dat prachtige Maracanã-stadion in Rio de Janeiro in extase de wereldbeker knuffelen. Nu, op een warme zaterdagavond in Amsterdam, straalde de wanhoop van hun gezichten af. Boateng en Hummels, die ijzersterke verdedigers van de ‘Mannschaft’, waren aan alle kanten voorbij gelopen en getikt door die snelle aanvallers van Oranje.
Het deed me weer denken aan wat ik enkele uren daarvoor ook al had gezien op een veld in Schipluiden. Ook daar straalde de wanhoop van heel wat gezichten af. ,,Ik ben er helemaal klaar mee! IK. BEN. ER. HE-LE-MAAL. KLAAR! MEE!!!” Een jongetje van Schipluiden JO13-2 schreeuwde het uit. Hij stampvoette er nog net niet bij, maar het was duidelijk: hij was boos. Heel boos zelfs. Beter gezegd: zwaar gefrustreerd. Er waren nog zo’n 10 minuten te spelen, maar van dit mannetje en eigenlijk van heel Schipluiden mocht de wedstrijd wel afgelopen zijn. Best logisch ook. Ze kwamen overal te laat. De bal ging van links naar rechts en van voor naar achter, zonder dat ze eraan konden komen. Tik, tik, tik, deed de JO13-2 van HVC’10.
Niet dat de talenten van de trainers Ruben en Marlon nou zo geweldig speelden. Zeker in de eerste helft leek het wel een beetje op zomeravondvoetbal. Niet zo gek ook, gezien de bijna tropische temperaturen in het zo rustieke Schipluiden. Alleen het geluid van de bal verstoorde de fluitende vogeltjes daar tussen de weilanden. En het inmiddels wereldberoemde ,,HVC, lááá la-la, HVC!” natuurlijk, dat we helaas weer zonder oma Jannie moest zingen. Voor rust schalde deze tophit twee keer over het veld. Maar in de tweede helft, na toch wel een soort van donderspeech in de kleedkamer, moesten de gouden keeltjes langs de lijn flink aan de slag.
Tot zichtbaar toenemende frustratie van Schipluiden, dat keer op keer werd overlopen door de Hoekse aanvalsmachine. Tik, tik, tik. JO13-2 liet de bal lekker rondgaan en maakte een paar mooie goals, waarvan die pegel van Luca vanaf zo’n 25 meter zeker meedingt in de verkiezing van doelpunt van het jaar. We zagen ook een nominatie voor de misser van het jaar, maar daarover zal ik niet teveel uitweiden, anders krijg ik ruzie thuis!
Om een lang verhaal kort te maken: de JO13-2 was opnieuw veel te sterk voor de tegenstander en won dit keer met 7-0, een mooie uitslag voor de zevende zege op rij van dit seizoen (de beker meegerekend). Over de beker gesproken, komende week spelen we in de tweede ronde tegen een ploeg die een klasse hoger speelt, dus dat wordt een mooie uitdaging voor de boys en girl. Tot slot: u zal wellicht wel denken, waarom begint-ie z’n verhaal nou weer met het Nederlands elftal??? Simpel, omdat wij wellicht binnenkort ook een international binnen onze ploeg hebben. ‘Onze’ Micka liet tegen Schipluiden wederom zien waarom ze mag meedoen met de Oranje-meisjes. Heel veel kreeg ze niet te doen, maar op de momenten dat het nodig was, dan stond ze er. Die raakt echt niet in de war als een doorgebroken speler op haar af komt.
,,IK! BEN! ER! HE-LE-MAAL! KLAAR! MEE!!!”, schreeuwde het mannetje van Schipluiden. Nou, wij niet hoor. Ga zo door Micka, Sem, Glenn, Luca, Daniël, Luc, Daan, Levon, Maxim, Rayvano, Jamey, Tom en Lucas!! Lekker bezig allemaal, maak ze gek!
