08-12-2018 | Westlandia JO13-3 – HVC’10 JO13-2 (3-3)
Regen. Kou. Een straffe noordenwind. Het waren de omstandigheden van een wedstrijd die onder het kopje ‘heroïsch’ de geschiedenisboeken van HVC’10 in kan. Want o, o, o, wat maakte JO13-2 er zaterdagochtend een zenuwslopend gevecht van met Westlandia. Het was vorige week al aangekondigd: dit wordt een kampioenswedstrijd met een hoofdletter K. Nou, het draaide uit op een KAMPIOENSWEDSTRIJD in louter hoofdletters. Wát een spanning. Wát een gevecht. En vooral: wát een ontknoping!
De inzet van het duel was vooraf al duidelijk: wie wint, is kampioen. Zowel HVC’10 als Westlandia had namelijk alle wedstrijden gewonnen. Aangezien ons doelsaldo aanzienlijk beter was (+18 ten opzichte van Westlandia) zou een gelijkspel ook genoeg zijn. De spanning bouwde zich in de loop van de week aardig op. Via een aparte groepsapp, buiten het zicht van de spelers en trainers om, werden allerlei plannen gesmeed voor een mogelijk kampioensfeest. Van champagne tot bloemen, van taart tot medailles en van vuurwerk tot spandoeken; van alles werd achter de schermen geregeld.
Ondertussen draaide de medische staf ook overuren. In het diepste geheim werd Micka klaargestoomd om na een paar weken afwezigheid vanwege een vingerbreuk zaterdag haar rentree te maken onder de lat. Moeder Ramona moest vrijdag – tussen het taarten bakken door – vol aan de bak om de zieke Maxim er met pillen, vitaminepreparaten en bouillon weer bovenop te helpen. Tot ieders opluchting stapten zaterdagochtend 11 fitte spelers de kleedkamer bij Westlandia in, aangevuld met de nodige geheime wapens voor op de bank.
Over de wedstrijd zelf zou ik wel een boek vol kunnen schrijven. Ik sluit zelfs niet uit dat er in Hollywood ooit nog eens een film over wordt gemaakt. Het script is dan ook bizar, bijna te mooi om waar te zijn. Wat een gekkenhuis. De harde wind maakt voetballen bijna onmogelijk. De bal waait alle kanten op, behalve vaak de goede. In de eerste helft moeten onze jongens bij een schot op het doel van Westlandia oppassen dat ze de bal niet weer in hun gezicht krijgen, zo fel is de tegenwind.
Diep in de blessuretijd van de eerste helft vliegt de bal er aan de andere kant in. Een tikkeltje aangeslagen gaan we dus de rust in. ,,Straks windje mee, het komt wel goed”, zeggen we langs de kant tegen elkaar, terwijl de hartslag bij iedereen oploopt tot 200+ per minuut. Het wordt een knotsgekke tweede helft. Ook met de wind in de rug blijkt het lastig voetballen. De opluchting is groot als de Naaldwijkse scheidsrechter een kwartier voor tijd naar de stip wijst, na een overtreding op de doorgebroken Levon. Luca blijft ijskoud en ramt vanaf 11 meter de 1-1 binnen. De jongens duiken op elkaar, iedereen wordt gek van vreugde, maar in alle euforie vergeten ze even dat het nog niet voorbij is.
Direct vanaf de aftrap komt Westlandia weer op voorsprong, even later gevolgd door de 3-1. Het is voorbij. Dag kampioenschap. Wat een anti-climax. Althans, dat denken we langs de lijn. Maar de 11 op het veld denken daar anders over. Geen idee waar ze de veerkracht vandaan halen. Maar wat ze in de laatste 10 minuten laten zien, is heroïsch. Het is alsof ze denken: dit is óns kampioenschap, dit geven we niet zomaar weg. Het gas gaat er nog een keer vol op. Ineens is het tikkie-takkievoetbal van de voorgaande weken weer te zien. Levon zorgt met een mooi stiftje over de keeper voor de 3-2. ,,Hoe lang is er nog te spelen? Een paar minuutjes nog…”, zo hoor je langs de kant.
Die paar minuutjes kosten iedereen waarschijnlijk een paar jaar van z’n leven. Wat een spanning. Hartslag 300+, ongekend zeg. Invaller Lars uit de JO11 tikt de 3-3 binnen, maar hij staat daarbij net 2 centimeter buitenspel. Afgekeurd dus. Snel een blik op de klok: nog 3 minuten. Het kan nog, het kan nog. En dan is daar Het Moment. Tikkie-takkie op het middenveld. Een diepe bal op Levon. Hij glipt aan de rechterkant langs z’n tegenstander. Een perfecte voorzet op Daniël. Die neemt de bal aan, kijkt waar de keeper staat, en tikt de bal in de hoek: 3-3!!! Weer duiken ze allemaal van dolle vreugde op elkaar. GEK-KEN-HUIS!!! Kort daarna fluit de scheidsrechter af. Het ‘We Are The Champions’ galmt uit de muziekbox, het vuurwerk knalt en Steef stapt met een grote beker het veld op. KAMPIOENÛÛÛHHHHH!!!!!!
Grote klasse, boys en girl! We genieten wekelijks van jullie spel, jullie enthousiasme en hoe jullie met elkaar omgaan. Vanaf de eerste training klikt het onderling en met de trainers Ruben en Marlon, die in hun eerste jaar als coach direct een titel op hun cv kunnen zetten. TOP mannen!! Na de winterstop een klasse omhoog, ik weet zeker dat jullie ook daarin mooie dingen gaan laten zien. Gefeliciteerd Micka, Sem, Glenn, Luca, Maxim, Luc, Daniël, Lucas, Levon, Daan, Rayvano, Arian en de invallers Joery, Quinten en Lars!
