02-09-2017 | HVC’10 JO11-1 – Haagse Hout JO11-1 (0-4)
Een nieuw seizoen, een nieuw team en dus tijd om de nieuwe sterren van JO11-1 aan u voor te stellen. Het grootste deel van de ploeg die vorig jaar zo’n enorme progressie maakte, is overgestapt naar de JO13-groep. Daarvoor in de plaats is nieuw talent gekomen: jonge honden die vorig jaar van Koen van Willigen in JO9-1 de fijne kneepjes van het vak hebben geleerd. ,,Je gaat wat meemaken hoor, komend seizoen”, zei Koen toen ik hem ergens in de zomer tegenkwam op een terras ergens op het strand. ,,Echte voetballertjes zijn het.”
Koen doelde op Lars, Luc, Tim en Rafael. In de voorbereiding kregen we al wat van hun talent zien. Ze zijn snel, durven acties te maken en ze zijn niet bang om de duels aan te gaan, hoewel ze nu ineens moeten opboksen tegen jongens die vaak een kop groter zijn. De ‘ukkies’ van vorig seizoen in JO11-1, Jelle, Maxim en Lucas, zijn nu ineens de grote mannen in de ploeg. Letterlijk dan, figuurlijk moeten ze dat nog maar eens bewijzen 😉 En dan hebben we ook nog het sterke ‘slangenmens’ Denny, die eveneens nieuw is in de ploeg.
Langs de kant is het karakteristieke stemgeluid van Kay van den Bos verdwenen. Zijn voormalige ‘patron’ Robin Hill heeft de leiding overgenomen, met ‘good old’ Barry Knipscheer als secondant. Genoeg ervaring dus zo langs het lijntje. Al met al uitstekende ingrediënten om er een mooi seizoen van te maken.
Na een serie oefenwedstrijden was zaterdag de officiële aftrap tegen Haagse Hout JO11-1. Een fysiek sterke ploeg, die opvallend genoeg meer trainers en zelfbenoemde coaches langs de lijn had staan dan spelers in het veld. Binnen de lijnen stonden zeven jongens, naast (en soms ook in) het veld een stuk of acht, negen schreeuwende Hagenezen. Het leek wel alsof de finale van de Champions League dit keer al op 2 september werd gespeeld in plaats van ergens in mei… Laat die jongens lekker voetballen zou je denken, maar bij Haagse Hout probeerden ze echt ieder balcontact vanaf de kant schreeuwend en tierend te kunnen ‘sturen’. Scheidsrechter Leo is echter wel wat gewend, die liet zich niet gek maken door al dat opgefokte testosteron uit Den Haag.
Bij vlagen lieten onze jongens best leuke dingen zien. Met een beetje meer overzicht en overspel hadden daar best wat doelpuntjes uit kunnen vallen, maar helaas ontbrak het daar nog aan. Nu liepen ze soms elkaar van de bal in een poging per se te willen scoren. Daar moet nog effe aan gewerkt worden dus. Uiteindelijk stond er een ietwat geflatteerde 0-4 op het scorebord. Komende zaterdag uit tegen Kethel Spaland geldt weer: nieuwe wedstrijd, nieuwe kansen. Zet ‘m op jongens!
Groeten, Jaco
