01-10-2016 | Westlandia JO9-5 – HVC’10 JO9-2 (2-4)

Vorige week sloot ik mijn verslag af door de hoop uit te spreken nog even na te mogen genieten van een aantal zomerse dagen. Gelukkig is dit ook uitgekomen, op afgelopen donderdag na, toen was het redelijk nat, behalve tijdens de aanvang van de training. Toen was het net even lekker droog. De herfst heeft zich dus al stiekem even laten zien zou je kunnen zeggen…

Ook deze ochtend was het lekker zacht weer, dus een uitgelezen kans om nog eens lekker tegen een bal te trappen met z’n allen.

De laatste twee wedstrijden van de bekercompetitie dienen we af te werken op vijandelijke bodem. Vandaag werd er afgereisd naar het altijd lastige Westlandia. Ook vandaag was de voorbereiding heel strak georganiseerd; we reden niet te vroeg voor aanvang van de wedstrijd weg bij de Rondgang. Bij aankomst op vreemd terrein had een hulpvaardige ouder ons al aangemeld en had de sleutel van de kleedkamer in zijn hand. Ook kregen de trainers meteen de nodige praktsiche informatie doorgespeeld terwijl we onderweg waren naar kleedkamer 14. Dit alles om te voorkomen dat de kids geen seconde van hun concentratie zouden verliezen. Vandaag gold tenslotte maar één ding: FOCUS.

We waren weer blij en opgelucht dat Kevin vandaag ook weer van de parij was.

Omdat we absoluut geen risico’s met hem wilden nemen (had nog geen wedstrijdritme opgebouwd) èn we niets aan het toeval over wilden laten, hadden we de hulp ingeroepen van de keeper van HVC’10 JO9-5, Ralf. We begrepen van zijn vader dat hij stikzenuwachtig was, dus ook bij hem stond er voldoende gezonde spanning op.

Nadat iedereen het mooie blauw/zwart weer had aangetrokken werd de opstelling nog even doorgenomen. Vervolgens liepen we rustig richting veld 5B. Toen we daar arriveerden stond de tegenstander al op het veld. We vroegen nog even een korte warming-up aan. Dit deden we natuurlijk allemaal met opzet. Dit wordt ook wel eens “koude oorlogvoering” genoemd.  

De wedstrijd kon beginnen. Iedereen wist exact wat hij/zij moest doen en wat niet.

De eerste helft verliep zeer goed en we kregen letterlijk binnen 15 seconden al een goede kans vanaf rechts. De toon was meteen gezet en Westlandia wist wat hen te wachten stond!

Deze eerste helft heeft onze gelegenheidskeeper goed zijn mannetje gestaan!

In de rust moest hij richting FC ’s-Gravenzande, waar zijn eigen team moest spelen.

Bij aanvang van de tweede helft hadden we weer een keeper uit ons eigen team en had Kevin ook weer wat meters in zijn benen zitten. Met één wissel moest het verder lukken.

Niets stond ons nog in de weg om de rest van de wedstrijd alle energie, die er nog was, volledig in de wedstrijd te gooien. Dit was nu typisch zo’n wedstrijd waarin je tegen elkaar zegt dat je deze met 100% zekerheid over de streep moet trekken. Dit zag je aan alles, de gedrevenheid, het waanzinnige samenspel, de kracht waarmee de duels werden aangegegaan. Kortom, het zou zwaar onverdiend geweest zijn als deze pot verloren zou gaan. Zelfs een gelijkspel had voor alle spelers, ouders, opa’s, oma’s en trainers als een nederlaag gevoeld…

Maar voorlopig stond het nog steeds 2-2, dus stonden we zoals gezegd psychologisch gezien achter. Maar vaak komt kwaliteit altijd bovendrijven en hierdoor werd het op een gegeven moment 2-3 voor HVC’10! Nu kon de buit ons toch niet meer ontnomen worden zou je zeggen. Eerlijk gezegd ben ik altijd positief over de scheidsrechters, maar vandaag zaten er toch wel een aantal dubieuze beslissingen tussen mag ik wel zeggen. Gelukkig was dit niet alleen mijn mening (per slot van rekening kan ik het ook wel eens verkeerd zien), maar werd ik meteen na de wedstrijd gesteund door meerdere ouders hierin.

Anyway, we stonden dus 2-3 voor, maar moesten nog wel even spelen. De druk moest er nog heel even opblijven bij de spelers. Westlandia probeerde het nog een aantal keren door middel van afstandschoten, maar gelukkig gingen deze over of naast het doel.

Zelf dacht ik op een gegeven moment dat de speeltijd al verstreken was, maar blijkbaar had de scheids een ander merk horloge…. “Het zal toch niet gebeuren” dacht ik bij mezelf.

Volgens mij kon ik op dat moment de gedachten van mijn partner in crime aan de overkant, maar ook die van het meegereisde HVC’10 publiek lezen.

Maar daar was dan toch eindelijk het mooiste moment van de wedstrijd; na een goede spelhervatting werd de bal goed door het midden overgespeeld en stormden we recht op de keeper af. Bam, 2-4, yessssss!!!! Nu MOEST er wel worden afgefloten.

Heren en dame, jullie hebben wederom weer onwijs goed en hard gewerkt met elkaar en dit is dan ook geheel jullie verdienste! Was er onverhoopt alsnog gelijk gespeeld, ook dan hadden we net zo trots op jullie geweest hoor. Hartelijk gefeliciteerd met deze zeer mooie overwinning op een directe concurrent! Tot volgende week! Ik zeg….: ♪ Olé olé olé, HVC!! ♪

 

Groet Tony Schuurmans