01-04-2017 | DSVP JO11-2 – HVC’10 JO11-1 (0-3)
Zo, gaat u er maar eens even goed voor zitten. Neem een bakkie koffie, zet de telefoon op stil en koppel de deurbel even los van de elektriciteit. Gedaan? Prima, dan gaan we beginnen.
Dit is namelijk niet zomaar een verslag, dit is pure poëzie. Nee, geen romantisch geleuter over klaterende beekjes, rode rozen en smeltende harten, maar over de schoonheid van het voetbalspelletje. Om precies te zijn: over het optreden van onze JO11-1, afgelopen zaterdag tegen DSVP. Want o o o, wat was dat genieten. Zowel langs de lijn als ook op het veld, kan ik me zo voorstellen. Hoe heerlijk moet het zijn om als team alles te zien lukken en een tegenstander helemaal gek te spelen.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik er vooraf niet zo gerust op was. Met D(oor)S(amenwerking)V(erkregen)P(ijnacker) troffen we de nummer twee van onze poule en bovendien de club waar De Kleine Generaal, Dick Advocaat, zijn roemruchte trainerscarrière begon. De tegenstander bestond uit flink uit de kluiten gewassen jongens, grote beren waar een paar van onze kleine baltovenaars wel twee keer in pasten. Maar goed, lengte zegt lang niet alles, dat weet ik zelf maar al te goed en dat bleek ook zaterdag maar weer.
Het werd op het kunstgras in Pijnacker een 50 minuten durende demonstratie van HVC’10 JO11-1, een grote rondo over het hele veld met zeven jongens van DSVP daar tussenin die steeds wanhopiger achter de bal aan renden. Alles klopte. Alles lukte. Alle duels werden gewonnen. Elke één-twee verliep vlekkeloos. Panna’s, Zidane’s, scharen, balletjes achter het standbeen; het hele repertoire kwam voorbij. De ene prachtige aanval werd gevolgd door een nog mooiere versie.
En het mooiste is: het ging van de eerste tot de laatste minuut zo door, zonder een spoortje van verslapping. Zelfs onze eigen Grote Generaal langs de zijlijn, doorgaans toch uiterst kritisch en bijzonder perfectionistisch, kon een brede grijns af en toe niet onderdrukken. Het was voetbal zoals voetbal gespeeld moet worden. De uitslag van 0-3 was eigenlijk een magere afspiegeling van de krachtsverhoudingen op het veld. Een nulletje of tien had helemaal zo gek niet geweest. Maar goed, er moet wat kruit bewaard blijven voor volgende week 🙂
Een geweldige pot van jullie, Max, Bram, Jelle, Jason, Thomas, Maxim, Luca en Lucas, het was genieten langs de lijn. Op naar de volgende show, volgende week thuis tegen Oliveo!
Groeten, Jaco
P.s. vergeet niet je telefoon weer aan te zetten en de deurbel opnieuw aan te sluiten… 😉
